Kims stiefvader kreeg een jaar geleden de diagnose Alzheimer, op 53-jarige leeftijd. En Kris’ moeder heeft een lichamelijke handicap, al zo lang Kris zich kan herinneren. Twee jongeren, die de dagelijkse zorg op zich nemen van een familielid. Elk met hun eigen problemen. Deze week is de week van de Jonge Mantelzorger en vraagt Stichting Welzijn Lingewaard extra aandacht voor deze groep jongeren.
Kris merkt op dat veel jongeren er geen weet van hebben, wat een ouder met een beperking voor impact kan hebben op hun dagelijkse leven. ,,Ik weet niet anders dan dat mijn moeder een spierziekte heeft. Op school opperen mijn klasgenoten vaak ideeën om dingen te doen na school. Maar ik moet dan vaak ‘nee’ verkopen, want ik moet altijd eerst weten of het met mama goed is.” Gevolg: ze pesten Kris. ,, Als je niet à la minute mee kan gaan, ben je anders en zijn ze keihard.” Want spontane dingen doen, dat lukt niet. Ook niet met zijn moeder. Voor Kris dus geen achtbanen, verre reizen en samen fietsen met zijn moeder. En geen spontane treinreizen: ,, Je moet 4 uur tevoren assistentie aanvragen.” Gelukkig word ik in mijn waterpoloteam wel geaccepteerd zoals ik ben. Het verschil met school is, dat iedereen zich gelijk lijkt te voelen. En er zit nog een jongen bij, die ook een ouder met lichamelijke beperking heeft. Dat schept een band.
Want juist het delen van zorg staat in deze week centraal. ,,Ik probeer zelf soms even minder deel uit te maken van wat er thuis gebeurt. Dan vlucht ik naar mijn kamer of mijn vriend. Maar wat er thuis gaande is, blijft altijd in je hoofd zweven. Want niet alleen mijn stiefvader heeft zorg nodig. Ik moet er ook zijn voor mijn moeder. Die zit er nog meer middenin dan ik. Met mijn vriendinnen praat ik weinig over dingen die minder leuk zijn. Als ze soms doorvragen, snap ik dat het voor hen niet te begrijpen is.” Daarnaast herkende Kim zichzelf eerst niet als jonge mantelzorger. ,, je doet de dagelijkse dingen die voor jou vanzelfsprekend zijn. Mijn stiefvader kan nog maar een paar uurtjes alleen zijn. Om bijvoorbeeld de magnetron aan te zetten heeft hij elke keer echt een briefje nodig, waarop staat hoe het werkt. En toen hij een aantal keren het gas liet aanstaan, zijn we veranderd naar een inductie kookplaat.” Gelukkig kan ze er met haar moeder ook nog af en toe om lachen. Kim: ,, Dan zien we mijn stiefvaders alter ego, “Ali” en zeggen we: daar hebben we Ali weer!”
Kris
